PENGIKUTKU.

Friday, October 15, 2010

Lunak Suara Kamu.

Tiba-tiba aku rindukan kamu.
Ye, kamu di sana.
Bukan kamu tau..
Tapi kamu di sana.
Kamu yang lama aku tak jumpa.

Tiba-tiba aku buat tak malu.
Misscall kamu.
Bukan nak bercakap dengan kamu.
Aku cuma misscall jew.
Lepas aku misscall kamu.
Kamu pulak call aku.
Mesti kamu nak tahu sapa aku.
Sebab kamu call banyak kali.

Aku tak pickup phone kamu.
Aku cuma tengok jew.
Bibir aku tersenyum suka.
Aku tetap tak mahu jawap.
Biarkan kamu gelisah sekejap.
Tiba-tiba.
Kamu mesej aku.
Terkejut aku baca.
Kamu memang nak tahu sapa aku.
Tapi aku cuba rahsia.

Kamu tak puashati dengan aku.
Kamu cuba call aku.
Aku terpickup phone kamu.
Tapi aku tak cakap pape.
Dari jauh aku dengar.
Suara kamu yang lunak tu.
Dah lama aku tak dengar.
Rindu kian mengamit jiwa.
Bukan sebab aku sayang kamu.
Tapi sebab kamu kawan aku.

Seriously, aku rindu kamu.
Kamu yang di sana.
Aku rindu nak makan coklat ZIP bersama.
Selalu kamu yang belanja.
Makan dekat Pusat Budaya.
Sambil makan kamu baca paper.
Aku pun kongsi baca.
Kamu disebelah kiri paper.
Aku disebelah kanan paper.
Kamu kongsi apa yang kamu baca.
Aku dengar diam saja.

Aku suka waktu dulu.
Kamu balas puisi aku.
Tiap hari ada saja puisi kamu.
Tak lekang dalam phone aku.
Aku suka bila kamu sama dengan aku.
Sama warna baju bila keluar dengan kamu..
Itu yang aku tak jangka.
Kepala kamu sama dengan aku.
Bukan sebab aku cinta kamu.
Tapi sebab kamu teman aku.

No comments:

Post a Comment